Makineler Hissedebilir Mi? Post-Biyolojik Diyalog ve Dijital Beşerî Bilimlerde Yazarlığın Sınırlarını Test Etmek

İnsanların sürekli evrimi ve teknolojik yeniliklerle giderek artan etkileşimleriyle karakterize olan transhümanist çağda yapay zekâ, yaratıcılığa potansiyel katkıları nedeniyle akademisyenlerin ilgisini önemli ölçüde çekmiştir. Ancak yapay zekâ bilimsel ve teknik alanlarda uygulanırken, şiirsel uygulamalara entegrasyonu nispeten az araştırılmıştır ve epistemik güvenilirliği genellikle şüpheyle karşılanmaktadır. İnsan yazarlığının gereksiz hale gelebileceği bir gelecekle ilgili süregelen endişeler, yapay zekânın insanlar ve makineler arasında iş birliğine dayalı yaratıcılık için bir araç olarak potansiyelinin tanınmasını engellemektedir. Bu çalışma, yapay zekâyı insan yazarın yerini alan bir unsur olarak değil, yaratıcı sürecin yardımcı bir ortağı olarak kavramsallaştırmaktadır: burada ise duygusal derinlik, deneyimsel bilgi ve yorumlayıcı bakış açısına sahip insan özne, merkezi konumunu korumaktadır. Dolayısıyla yapay zekâ, dilsel çeşitlilik, geniş kelime hazinesi ve hızlandırılmış fikir üretimi gibi güçlü yönleriyle insan yeteneklerini artıran bir işbirlikçi olarak yerini alır. Bu çerçevede, şiirler ilk olarak araştırmacı tarafından üretilir ve ardından yapay zekâ ile iş birliği içinde rafine edilir, böylece transhümanist düşüncenin ruhunu yansıtan bir melez yazarlık modeli oluşturulur. Çalışma, insanlar ve makineler tarafından ortaklaşa yaratılan şiirlerin daha incelikli ve kültürel açıdan daha yankı uyandıran sonuçlar verebileceğini göstermektedir. Yapay zekâyı kasıtlı olarak ikincil bir role, yani özerk bir araç olmaktan ziyade destekleyici bir araç olarak konumlandırarak bu çalışma, insan yaratıcılığının üstünlüğünü vurgularken, insan-makine iş birliğinin üretken olanaklarını da ortaya koymaktadır. Ayrıca, transhümanist söylemle doğrudan ilinti kurarken, aynı zamanda transhümanist şiir pratiğine de katkıda bulunmaktadır. Sonuç olarak çalışma, teknolojik yeniliklerin insan yaratıcılığının rakibi değil, iş birliği aracı olarak çerçevelendiğinde, insan hayal gücünü genişletip zenginleştirebileceğini savunmaktadır. Dengelenmiş bir ortak yazarlık için örnek sunarak yazarlık, yaratıcılık ve edebi üretimin geleceği ile ilgili süregelen tartışmalara katkıda bulunur ve yapay zekânın, sanatsal ifadenin merkezinde yer alan insan sesini yerinden etmeden yeni estetik perspektifler getirilebileceğini öne sürer.

Anahtar Kelimeler: Dijital Beşerî Bilimler, Şiir, Transhümanizm, Yapay Zekâ, Yazarlık