Akademik Veri Yönetim Sistemi
3. ULUSLARARASI İLETİŞİM, EDEBİYAT, MÜZİK VE SANAT ÇALIŞMALARINDA GÜNCEL YAKLAŞIMLAR KONGRESİ, İstanbul, Türkiye, 26 - 27 Ekim 2018, cilt.1, ss.207-211
Performans anksiyetesi ya da sahne korkusu, sanat üzerine eğitim alan kişiler ve profesyonel sanatçıların en büyük problemlerinden biridir. Kaynaklandığı nokta ve oluşma nedeninin kişi tarafından tam olarak bilinmemesi, kendini göstereceği zamanın tam olarak tespit edilememesi gibi sebepler bireyin üzerindeki baskıyı arttırarak kontrol mekanizmasını sarsar, endişesini arttırır. Diğer meslek gruplarında da aynı problemin görülebiliyor olmasına rağmen, müzisyenlerin sahne üzerinde yaşadıkları bu durum, şahit olunabilirliği açısından daha büyük sıkıntı ve endişe yaratabilir. Bireyin yaptığı işi doğru şekilde sunabilmesi, çalışmalarını doğru şekilde aktarabilmesi, çalışma sürecinde verdiği emeğin karşılığını alabilmesi için bu kaygıyla baş edebilmeli, karşısına çıkacak problemlerin üstesinden gelebilmelidir. Amerika’da yapılan bir araştırmada, profesyonel olarak senfoni orkestralarında görev yapan müzisyenlerin yalnızca %10’unun sahne öncesi kaygılanma karşısında olumlu etkilendikleri, %40’ının etkilenmedikleri ancak %50’sinin olumsuz etkilendiği ortaya çıkmıştır (Ewans, 1994). Sanatçıların yarısının negatif şekilde kaygılarından etkilendikleri düşünüldüğünde, yapılan işten haz alarak kendini gösterebilmek, çalışmalarının karşılığını alabilmek için mutlaka alternatif yöntemlerle kaygılanmayı azaltmak gerektiği görülmektedir. Özellikle ülkemizde reçetesiz olarak satın alınabilen, hipertansiyon tedavisinde kalp atışının hızlanmasını önleme amacıyla kullanılan Dideral vb. propranolol etken maddeli beta bloker grubu ilaçların bilinçsiz kullanımı, yan etkileri düşünüldüğünde oldukça sakıncalıdır. Bu araştırmada enstrüman çalan müzisyenlerin heyecan unsurlarını kontrol altına alabilmeleri için herhangi bir ilaç kullanmak yerine nefes ve beden egzersizleri yapmalarının önemi üzerine katılımcılarla çalışılmıştır.